|
|
|
|
|
Pies najlepszym przyjacielem człowieka - wybieramy świadomie |
|
|
|
Pozycja psa w społeczeństwie jest obecnie bardzo wysoka, staje się on dla wielu niemal członkiem rodziny, pełniąc funkcje dozorcze, obronne, ozdobne, czy jako najbliższy przyjaciel. W zależności od naszych potrzeb możemy wybierać spośród kilkuset ras, różniących się wielkością, umaszczeniem, charakterem. Wybór powinien być dokonany świadomie, z dokładnym określeniem Naszych potrzeb.
|
|
|
Psy do 30 centymetrów w kłębie |
|
|
|
|
Gryfonik brukselski |
|
Masa ciała |
do 3 kg |
Umaszczenie |
rudopłowe |
Kraj |
belgia |
Nr FCI |
80 |
Pozostałe |
pozostałe |
Pozostałe |
pozostałe |
Zobacz film |
mowie |
|
|
|
|
|
|
|
|
Gryfonik brukselski
Początki kariery gryfonika brukselskiego przypadają na rok 1870, kiedy to z ulicznego urwisa awansował on do rangi faworyta belgijskiej królowej Henrietty-Marii, a później jej córki, królowej Astrid.
Pomimo pewnych niejasności dotyczących pochodzenia rasy, powszechnie się dziś uważa, że gryfonik został wytworzony na początku XIX wieku ze skrzyżowania affenpinschera z belgijskim ulicznym chien barbe — czyli brodaczem — inaczej zwanym griffon d'écurie (gryfonik stajenny). Do zadań gryfonika należało wówczas łapanie szczurów w zajezdniach kebów (rodzaj dwukółki). Towarzyszył też dorożkarzom na koźle i służył im jako pies obrończy.
Kolejnym etapem w historii rasy było skrzyżowanie z gładkowłosym mopsem. Wynikiem połączenia było pojawienie się u gryfoników dwu rodzajów szaty: gładkiej i szorstkiej. Do rasy właściwej zalicza się psy szorstkowłose; gładkowłose nazywane są petit brabançon. Do przodków gryfonika należy również rudy spaniel, po którym ten mały pies o czarującym usposobieniu odziedziczył charakterystyczne rysy „twarzy".
Niektórzy kynolodzy twierdzą, że gryfonik brukselski jest rasą znacznie starszą, przytaczając jako dowód obraz Jana van Eycka pt. „Portret małżonków Arnolfini" z roku 1434, na którym widnieje, między innymi, czworonóg idealnie przypominający gryfonika. Na podstawie płócien pędzla Jacopo du Empolic, namalowanych między rokiem 1554 i 1640, przypuszcza się również, że król Francji Henryk III miał w swej psiarni psy podobne do gryfonika.
Gryfonika brukselskiego cechuje inteligencja i charakterystyczny, rozumny wyraz „twarzy". Jest to pies krzepki i bystry, zawsze czujny. Ozdobą jego głowy są liczne, twarde i rozczochrane włosy. Gryfonik ma przyjazną, acz niezależną osobowość. W Belgii „ochrzczono" go nawet przydomkiem „niefrasobliwy". Rasa ta rzadko jest spotykana poza swoją ojczyzną, tj. Belgią.
Maść gryfonika może być rdzawa, czarna podpalana, rdzawo-czarna, podpalana lub jednolicie ruda. Jest to pies dobrze umięśniony, niski, o zwartej i okrągłej budowie ciała. Czaszka jest duża i krągła, kufa (morda) krótka i szeroka, żuchwa wystająca przed górną szczękę, oczy duże, ciemne i wyraziste, uszy bardzo małe i noszone pionowo, niekiedy cięte, ogon przycięty o 2/3, noszony wysoko. Waga pomiędzy 3,5 a 4,5 kg. Amerykański Kennel Club za wady dyskwalifikujące uważa: „motylkowy" nos, zwisający język i szczękę górną wysuniętą przed żuchwę.
Gryfonik brukselski rozmnaża się niezwykle trudno i rzadko. Hodowcy starają się łączyć jak najmniejsze psy z jak największymi sukami, ponieważ duże głowy szczeniąt bywają przyczyną powikłań przy porodzie. Cesarskie cięcia są regułą. Zwykle rodzi się tylko jedno szczenię. Młode jest bardzo słabowite w pierwszych trzech tygodniach życia i wówczas jego szanse przetrwania są najmniejsze.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
FACEBOOK |
|
YOUTUBE |
|
TWITTER |
|
GOOGLE + |
|
DRUKUJ |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|